Kiša je vodena oborina u tekućem stanju, u obliku kapi. Ona je faza u hidrološkom ciklusu (kruženju) vode koja hlapi s površine mora i inih voda, kondenzira se u oblake i zatim pada na tlo, alimentirajući nadzemne i podzemne tekućice i vraćajući se njima u jezera i more.
Kiša se u svim ranijim religijama smatrala simbolom nebeskog utjecaja na zemlju, kako upozorava Gheerbrant. “Rosite, nebesa, odozgo pravednošću. Neka se rastvori zemlja da procvjeta spasenje”, poziva Izaija (45, 8). Plodonosnost kiše ističe grčki mit o zatočenoj Danaji koju Zeus ipak oplođuje zlatnom kišom kroz pukotinu na krovu. Maje su imali jednu istu riječ za vodu, kišu i vegetaciju.
Ni mitovi, a ni klimatsko, ekološko i ino prirodoznanstveno značenje kiše, kao ni njezina krajnja uobičajenost, nisu spriječili da kiša postane tema poezije i glazbe.
Slične suzama, kapi kiše lako su postajale metafora tuge ili barem melankolije, dok se kiša na obrazu doimala kao ablucija, pročišćenje. Kiša je tako mogla biti kulisa ljubavi - Prevertova Barbara, i Zupčeve Mostarske kiše šarmirale su poneku generaciju - ali i predznak razaranja i propasti: Bromfieldove Kiše dolaze.
“Kiša” je u hrvatskome izvedena iz sekundarnog značenja osnove “*kys-” (kiseo, kvasina, kiselina) od indoevropskog korijena “*kwat(h)-” (vreti, kiseliti, usporedi nazive za sir: “caseus” u latinskome, “cheese” u engleskome, “caccio” u talijanskome, “kaš”, “kaž” i “kež” u balkanskom latinitetu, usp. “gratakaža”, “gratakež”). U ruskom (dijalekt) “kiša” je kvas; na jugu Dalmacije “kišati” znači “kvasiti”.